Eindelijk weer eens een ouderwets relletje binnen de rooms-katholieke Kerk in Nederland. Het gaat om een zaak waar buitenstaanders zich niet druk over maken. Hoogstens trekt het feit de aandacht dat het onder meer de vader van Trijntje Oosterhuis betreft.
Ik heb het dus over het ‘verbod’ van een aantal van zijn teksten. Dat zat er al langer aan te komen, maar nu mogen een aantal gedichten van hem en van andere Nederlandstalige dichters niet meer afgedrukt worden in de misboekjes die de uitgeverij van de abdij van Berne in Heeswijk-Dinther uitgeeft. Verboden is er dus volgens mij niets.
Dat de media er gemakshalve van uitgaan dat er wel iets verboden wordt, is nog te begrijpen. Anders is het geen nieuws en kun je je taak niet uitvoeren die eruit bestaat de vooroordelen van je lezers, kijkers en luisteraars over de Kerk als een achterlijke instelling te bevestigen. Maar dat pastores desgevraagd meehuilen met deze wolven in het bos vind ik jammer.
In onze parochie gebruiken we de misboekjes van uitgeverij Gooi en Sticht. Die zijn al jaren aangepast aan de bisschoppelijke richtlijnen en nooit heeft iemand daar bezwaar tegen gemaakt. Zelf had ik het niet meteen gemerkt, al was het me wel opgevallen dat teksten die me vroeger als een graat in mijn keel bleven steken (‘zingt als rivieren mee voor God, hij leve lang’) niet meer in de boekjes voorkwamen.
Daar komt bij dat bij ons de traditionele koorzang altijd in ere is gebleven. Als je bent opgegroeid met muziek van Palestrina en Andriessen dan realiseer je je dat wat er in Nederland sinds 1960 is geproduceerd slechts een heel klein stukje van de muzikale traditie van de Kerk is. Veel van degenen die nu jammeren over het vermeende verdonkeremanen van de teksten van Huub Oosterhuis hebben jarenlang gewerkt aan het vernietigen van alles wat op Latijnse teksten was gecomponeerd, tot en met het gregoriaans. Zij beseffen blijkbaar niet dat wat hen nu overkomt niet te vergelijken is met het lot van talloze koorzangers die hebben moeten zien hoe hun koor botweg werd opgeheven of hoe zonder enige vorm van overleg alle niet-Nederlandse teksten werden geschrapt. Over censuur gesproken.
Niet dat ik nu tevreden toekijk hoe deze nieuwlichters een koekje van eigen deeg krijgen. Van mij mogen ze water voor de zee blijven, hier zijn en overkant. Laat duizend bloemen bloeien, desnoods in de steppe.
