Ik had iets goed te maken: eigenlijk kijk ik veel te weinig naar serieuze praatprogramma’s op tv. Zaterdagavond ben ik eerst maar eens begonnen met ‘Rondom 10’.
Onderwerp van de uitzending was, voor zover ik begreep, de discussie tussen creationisten en aanhangers van de evolutietheorie. Er was dan ook een mijnheer uit Urk uitgenodigd die in het hele land folders over het creationisme had rondgestuurd en een mijnheer die ze allemaal weer naar hun maker wilde terugsturen.
Dat de twee heren er binnen drie kwartier niet uitkwamen, was niet verwonderlijk. Ook de overige gasten konden weinig bijdragen aan een echte discussie. Er was en mevrouw die vooral wilde evangeliseren en natuurlijk was er een moslim. Hij zag geen conflict tussen zijn geloof en de wetenschap, maar hoe dat precies zat heb ik niet begrepen.
Dat is namelijk niet de bedoeling van het programma. De presentator leek helemaal niet geïnteresseerd in welke mening dan ook, maar alleen in straffe uitspraken waar hij dan weer tegenin kon gaan.
Even werd het spannend toen er een gek, die kennelijk door de beveiliging was geslipt, het woord nam. Maar hij bleek ook een van de uitgenodigde gasten te zijn. Hij was 35 jaar als missionaris werkzaam geweest, maar had zijn missionaire motor in zijn achteruit gezet zodat hij nu het christendom, het jodendom en de islam als gevaarlijke onzin bestreed.
De redactie had duidelijk haar best gedaan om zo extreem mogelijke meningen naast elkaar te zetten, zonder dat dit tot zinnige conclusies hoeft te leiden.
Dat ze ook de publicist Anton de Wit hadden uitgenodigd, moet dan ook een vergissing zijn geweest. De verantwoordelijke redacteur zal dat wel te horen “Hoe heb je die vent uit kunnen nodigen, hij was helemaal normaal.” “Hoe kon ik dat nou weten. Hij noemt zich toch orthodox katholiek? die moslim van jou was trouwens ook veel te aardig.”).
Zo zaten we dus drie kwartier naar vijf parallelle universums te kijken waarbinnen totaal verschillende vormen van logica heersten. Eigenlijk was het de 21ste-eeuwse vorm van een freak show. Het is niet de bedoeling iets te begrijpen van wat je ziet, maar alleen om je te verbazen of te griezelen bij de aanblik van de vrouw met de baard en het kind met twee hoofden.
Een evenwichtskunstenaar hoort niet thuis in een freak show. De genuanceerde mening van Anton de Wit kwam dan ook niet uit de verf. Graag verwijs ik dan ook naar zijn weblog en naar een website die hij aanbeveelt: Stop de strijd! “Een verademing tussen al het vermoeiende gekrakeel”. Inderdaad.
Dit was de laatste keer dat ik naar ‘Rondom 10’ heb gekeken. Ik ga wel weer boeken lezen.
