Wat doen we met leegstaande kloosters? De religieuzen zelf geven de voorkeur aan een herbestemming die aansluit bij het oorspronkelijke doel. Dus liever geen partycentrum in het oude klooster, maar wel een zorg- of een onderwijsinstelling.
Gisteren mocht ik in het kader van Schatten van Brabant meedenken over dit onderwerp. Opvallend was dat niet alleen de religieuzen zelf, maar ook investeerders belang hechten aan het behoud van de waarden die de religieuzen vertegenwoordigden.
In het gastenverblijf van de zusters Norbertinessen in Oosterhout kregen we een half uur om na te denken over manieren om het religieuze erfgoed in Noord-Brabant meer onder de aandacht te brengen. De zusters waren ook uitgenodigd. Ze stonden er een beetje aarzelend tegenover. Maar het gezelschap, dat voor een belangrijk deel uit kunstenaars bestond, bleek zeer geïnteresseerd in het leven en de ideeën van de zusters.
Opvallend was ook dat kunstenaars uit zichzelf al aan de slag zijn gegaan met religieuze thema’s als berouw en vergeving. Ze springen in het gat dat de secularisatie heeft achtergelaten.
Misschien wordt een van de ideeën wel gerealiseerd. De zusters stonden er open voor, al zijn er grenzen. Enkele jaren terug hadden ze een tv-ploeg over de vloer gehad die het bezoek van een mevrouw aan het klooster kwam opnemen. De dame in kwestie had zich in de dagen dat ze er verbleef alleen in de kerk van het klooster vertoond als er een camera in de buurt was. Op tv leek het alsof ze zich helemaal in het kloosterleven had gestort. Aan dat soort nep deden de zusters niet meer mee.
Na een half uur vatte de gesprekleider de bevindingen samen en trok conclusies. Zo gaat dat tegenwoordig: we willen snel resultaat zien. De zusters hebben dit waarschijnlijk met verbazing aangezien: zij die geloven haasten niet.
