Anton de Wit trok weer ten strijde tegen de ‘interreligie’ van de ‘Kerk voor alle godsdiensten’. Het leverde een boeiende discussie op.
Dezer dagen wordt stilgestaan bij de honderdste geboortedag van kardinaal Willebrands, die zo belangrijk is geweest voor de oecumene. Maar zo’n kerk voor alle godsdiensten had hij maar niets gevonden, denk ik. Hij was voorstander van een werkelijke dialoog om tegenstellingen te overbruggen. Niet om ze te ontkennen.
Hij was dan ook tegen gemeenschappelijke avondmaalvieringen/eucharistievieringen van katholieken en protestanten: dat vond hij geen middel maar het uiteindelijke doel. Ook hier dus weer: de verschillen niet toedekken, maar bespreken.
